به منظور اصلاح کنوانسیون ورشو در تاریخ 12 اکتبر 1929 و پروتکل لاهه در تاریخ 28 سپتامبر 1955 و پروتکل گواتمالا در تاریخ 8 مارچ 1971 امضاء شده در مونترال در تاریخ 25 سپتامبر 1975
ماده یکم کنوانسیونی که مفاد این فصل آن را اصلاح میکند، کنوانسیون ورشو اصلاح شده در لاهه در سال 1955، اصلاح شده در گواتمالا در سال 1971 است.
درماده دوم این پروتکل ماده 22 کنوانسیون ورشو به شرح زیر اصلاح شده است:
ماده 22
1-
الف) درمورد حمل اشخاص، مسؤولیت متصدی حمل و نقل برای هر مسافر به مبلغ 100،000 حق برداشت ویژه (اس.دی.آر) برای صدمات جانی و یا فوت هر مسافر محدود میگردد. هرگاه طبق قانون دادگاهی که به موضوع رسیدگی میکند مقرر گردد که خسارات به اقساط پرداخت گردد ارزش برابری اقساط مزبور نباید از این سقف تجاوز نماید.
ب) در صورت تاخیر در حمل مسافر، مسئولیت حمل کننده برای هر مسافر به 4،150 (اس.دی.آر) محدود میگردد.
ج) در حمل چمدان مسافر مسئولیت حمل کننده در خصوص تخریب، صدمه، مفقودی و یا تاخیر در حمل چمدان به 1،000 اس.دی.آر برای هر مسافر محدود میگردد.
2-
الف) در مورد حمل بارتجاری (Cargo)، مسؤولیت متصدی حمل و نقل در مورد هر کیلوگرم به مبلغ 17 اس.دی.آر محدود میگردد، مگر آن که مسافر یا فرستنده هنگام تحویل بسته به متصدی حمل و نقل نسبت به تحویل آن در مقصد ارزش ویژهای را اظهار نموده و در صورت لزوم وجه تکمیلی را پرداخته باشد. در این صورت متصدی حمل و نقل مسؤول پرداخت مبلغی خواهد بود که از میزان ارزش اظهار شده بیشتر نباشد، مگر آنکه ثابت کند که مبلغ مزبور از ارزش واقعی محموله هنگام تحویل توسط مسافر یا فرستنده در مقصد بیشتر است.
ب) در صورت مفقود شدن، صدمه دیدن یا تأخیر در حمل بار، وزنی که در تعیین مقدار مسؤولیت متصدی حمل و نقل درنظر گرفته می‌شود، باید فقط محدود به وزن بسته یا بسته‌های مفقودی، صدمه دیده یا بار تاخیر ارسال شده، باشد.
با این وجود در صورتی که مفقود شدن، صدمه دیدن یا تأخیر در ارسال بخشی از بار بر ارزش دیگر بسته‌های مندرج در بارنامه تأثیر گذارد، وزن کل بسته یا بسته‌های مزبور نیز باید در تعیین سقف مسؤولیت درنظر گرفته شود.
ماده چهارم پروتکل اظهار میدارد که هر دو کشور مبدا و مقصد باید عضو کنوانسیون ورشو و پروتکل الحاقی لاهه و پروتکل گواتمالا باشند:
کنوانسیون ورشو اصلاح شده توسط پروتکل لاهه و پروتکل گواتمالا، که توسط این پروتکل اصلاح میگردد هنگامی نافذ است که مبدا و مقصد حمل در دو کشور امضاء کننده این پروتکل قرار گرفته باشد و یا مبدا و مقصد در یک کشور بوده به شرط آنکه در مسیر حمل یک محل توقف در کشور دیگری وجود داشته باشد.
ماده پنجم این پروتکل اظهار میدارد که این پروتکل و کنوانسیون ورشو اصلاح شده توسط پروتکل لاهه 1955، اصلاح شده توسط پروتکل گواتمالا 1971 باید با هم به عنوان سندی واحد شناخته شده و بنام ” کنوانسیون ورشو اصلاح شده در لاهه 1955 و در گواتمالا 1971 و پروتکل الحاقی شماره 3 مونترال 1975 ” شناخته شود.