اندازه محموله و حجمی که کالا در ظروف بارگیری (ULD) و در هواپیما اشغال می کند بر روی کرایه پرداختی بابت حمل کالا تاثیر می گذارد. برای مثال یک AKE با ابعاد   160*153*156 سانتیمتر دارای حجمی معادل 4 متر مکعب می باشد. عموما از این ظرف برای حمل حدود 700 تا 800 کیلو کالا استفاده می شود. اگر محموله ای با وزن 400 کیلو،  کل حجم این AKE را اشغال نماید، وزن قابل پرداخت برای کرایه حمل باید همان 700 کیلو محاسبه گردد.

بر روی بارنامه باید وزن ترازو (Gross Weight) و وزن قابل پرداخت ( Chargeable Weight) که به غلط مصطلح، وزن حجمی نامیده می شود ذکر گردند.

 

برای محاسبه وزن قابل پرداخت باید طول، عرض و ارتفاع محموله را که به سانتیمتر اندازه گیری شده است در هم ضرب نموده و دربر عدد ثابت 6000 تقسیم نمود. L X W X H (Cm) / 6000. برخی از شرکت های خدمات پستی از عدد 5000 استفاده می نمایند.

 

برای اندازه گیری ابعاد کلی کالا می توان با کنار هم قرار دادن کلیه بسته ها بزرگترین طول و عرض و ارتفاع را اندازه گیری کرد.

 

برخی مواقع خط هوائی به تناسب حجمی که یک کالا در ظروف بارگیری اشغال می نمایند ممکن است عددی بزرگتز از فرمول فوق را به جهت محاسبه وزن قابل پرداخت ملاک عمل قرار دهد. برای مثال ارتفاع یک  PMC(پالت مخصوص هواپیما) 160 سانتیمتر می باشد. چنانچه کالایی با ارتفاع 145 سانتیمتر بر روی آن پالت بارگیری شود و قابلیت بارگیری کالای دیگری بر روی آن بسته وجود نداشته باشد، خط هوائی  می تواند کل ارتفاع ULD را مورد محاسبه قرار دهد.

 

این امر در سایر اشکال حمل و نقل نیز استفاده می شود. برای مثال در حمل زمینی یک کالا به وزن 12 تن، چنانچه این کالا کل حجم کامیون که قابلیت حمل 20 تن کالا را دارد، اشغال نماید، صاحب کالا باید کرایه حمل برای 20 تن را به حمل کننده پرداخت نماید. این موضوع در حمل با کانتینرهای دریایی نیز مصداق دارد.

 

به طور کلی در حمل دریایی هر متر مکعب معادل تقریبی 1000 کیلو کالا بوده و در حمل زمینی 333 کیلو و در حمل هوائی معادل 167 کیلوگرم کالا می باشد.

 

وزن قابل پرداخت وزنی است که مشتری بابت آن پول پرداخت می کند (Chargeable Weight) به این وزن اصطلاحا وزن حجمی یا وزن ابعادی نیز گفته می شود. چنانچه وزن حجمی کمتر از وزن واقعی باشد، وزن ترازو بابت پرداخت کرایه حمل ملاک عمل می باشد .