کنوانسیون ورشو اولین قانون در حمل و نقل بین المللی کالا می باشد و با موفقیت مقررات را در میان بسیاری از کشورها یکپارچه کرد. درواقع قانونی وضع شد که مقررات حمل و نقل کالا و مسافر را بین دو کشور عضو کنوانسیون یکسان نمود. این قانون دارای نقایصی نیز بود مثلا :
- مبلغ فرانک تعیین شده بر اساس طلای 65.5 میلی گرم با عیار 900 در هزار در ابتدا مبلغ قابل توجهی بود ولی با گذر زمان ارزش این مبلغ کمتر شد.
- مسئولیت حمل کننده بر اساس ” نظریه تقصیر” در نظر گرفته شده بود. یعنی بار اثبات ادعا بر عهده فرستنده کالا بوده است.
- همچنین بر طبق ماده 20 که گفته :
” درصورتي كه متصدی حمل ونقل ثابت كند كه خود و عاملين او كليه تدابير لازم را برای جلوگيری از بروز خسارت اتخاذ نموده اند يا آنكه اتخاذ چنين تدابيری برای او و عاملين او مقدور نبوده است مسئول نخواهد بود.
در مورد حمل بار و لوازم شخصی چنانچه متصدی حمل ونقل ثابت كند كه خسارات وارده ناشی از خطائی در امر خلبانی و هندلينگ (انجام خدمات مربوط به هواپيما در روی زمين) يا ناوبری بوده است و عاملين او كليه تدابير لازم را از هر حيث برای احتراز از خسارت معمول داشته اند مسئول نخواهد بود.”
- مورد بعدی که در کنوانسیون مورد انتقاد بود بحث تسری کنوانسیون به پروازهای چارتر بود. درکنوانسیون ورشو مطلبی در خصوص پروازهای چارتر نیامده است، شاید به دلیل آنکه در سال 1929 پرواز چارتر عملا وجود نداشت.
- همچنین در این کنوانسیون تفاوت بین متصدی حمل و عامل حمل و نقل یعنی پروازهایی که در آن متصدی حمل و نقل با مسافر در ارتباط نبوده، لحاظ نگردیده بود. این مورد بعد ها در سال 1961 توسط کنوانسیون گوادالاخارا اصلاح شد.
ده سال بعد از تصویب کنوانسیون ورشو کمیته ای مسئول بررسی نقایص کنوانسیون گردید. کشور آمریکا یکی از کشورهایی بود که به کم بودن مبلغ حد مسئولیت حمل کننده معترض بود. در سال 1945 و با تاسیس سازمان بین المللی هواپیمائی کشوری (ICAO) کمیته ای از طرف آن سازمان مسئول بررسی نقایص شد.
ایکائو در سال 1955 پروتکلی مبنی بر اصلاح قوانین کنوانسیون ورشو ارائه نمود. 45 کشور و 8 نماینده از طرف سازمان یاتا در لاهه در کشور هلند گرد هم آمدند و پروتکل الحاقی لاهه را با تصویب 31 کشور تهیه نمودند. این پروتکل در سال 1963 اجرایی گردید.