به منظور اصلاح کنوانسیون ورشو در تاریخ 12 اکتبر 1929 و پروتکل لاهه در تاریخ 28 سپتامبر 1955 امضاء شده در مونترال در تاریخ 25 سپتامبر 1975
ماده یکم کنوانسیونی که مفاد این فصل آن را اصلاح میکند، کنوانسیون ورشو اصلاح شده در لاهه در سال 1955 میلادی (1334شمسی) است.
درماده دوم این پروتکل ماده 22 کنوانسیون ورشو به شرح زیر اصلاح شده است:
ماده 22
1- درمورد حمل اشخاص، مسؤولیت متصدی حمل و نقل برای هر مسافر به مبلغ 16،600 حق برداشت ویژه (اس.دی.آر) محدود میگردد. هر گاه طبق قانون دادگاهی که به موضوع رسیدگی میکند مقرر گردد که خسارات به اقساط پرداخت گردد ارزش برابری اقساط مزبور نباید از این سقف تجاوز نماید. با این وجود طی قراردادی ویژه، متصدی حمل و نقل و مسافر می‌توانند در مورد سقف بالاتری از مسؤولیت توافق کنند.
2-
الف) در مورد حمل بارهمراه مسافر که ثبت می شود (یعنی چمدان های مسافر) و بارتجاری (Cargo)، مسؤولیت متصدی حمل و نقل در مورد هر کیلوگرم به مبلغ 17 اس.دی.آر محدود میگردد، مگر آن که مسافر یا فرستنده هنگام تحویل بسته به متصدی حمل و نقل نسبت به تحویل آن در مقصد ارزش ویژهای را اظهار نموده و در صورت لزوم وجه تکمیلی را پرداخته باشد. در این صورت متصدی حمل و نقل مسؤول پرداخت مبلغی خواهد بود که از میزان ارزش اظهار شده بیشتر نباشد، مگر آن که ثابت کند که مبلغ مزبور از ارزش واقعی محموله هنگام تحویل توسط مسافر یا فرستنده در مقصد بیشتر است.
ب) در صورت مفقود شدن، صدمه دیدن یا تأخیر در ارسال بخشی از بار یا چمدان مسافر، وزنی که در تعیین مقدار مسؤولیت متصدی حمل و نقل درنظر گرفته می‌شود، باید فقط محدود به وزن بسته یا بسته‌های مفقودی، صدمه دیده یا بار تاخیر ارسال شده، باشد.
با این وجود در صورتی که مفقود شدن، صدمه دیدن یا تأخیر در ارسال بخشی از بار یا چمدان مسافر بر ارزش دیگر بسته‌های مندرج در بارنامه یا رسید دریافت چمدان مسافر تأثیر گذارد، وزن کل بسته یا بسته‌های مزبور نیز باید در تعیین سقف مسؤولیت درنظر گرفته شود.
3- در مورد اشیائی که مسافر مسؤولیت نگهداری آنها را خود به عهده می‌گیرد، مسؤولیت متصدی حمل و نقل به 332 اس.دی.آر نسبت به هر مسافر محدود میگردد.
ماده سوم پروتکل اظهار میدارد که هر دو کشور مبدا و مقصد باید عضو کنوانسیون ورشو و پروتکل الحاقی لاهه باشند:
کنوانسیون ورشو اصلاح شده توسط پروتکل لاهه، که توسط این پروتکل اصلاح میگردد هنگامی نافذ است که مبدا و مقصد حمل در دو کشور امضاء کننده این پروتکل قرار گرفته باشد و یا مبدا و مقصد در یک کشور بوده به شرط آنکه در مسیر حمل یک محل توقف در کشور دیگری وجود داشته باشد.
ماده چهارم این پروتکل اظهار میدارد که این پروتکل و کنوانسیون ورشو اصلاح شده توسط پروتکل لاهه، باید با هم به عنوان سندی واحد شناخته شده و بنام ” کنوانسیون ورشو اصلاح شده در لاهه 1955 و پروتکل الحاقی شماره 2 مونترال 1975 ” شناخته شود.